KİME EMANET???

Hak Nebinin dilinde nifak sayılmış 

Emanete ihanet 
Tohum toprağa yavru yuvaya 
Yuva anaya emanet 
Şak şak olmuş toprak suya 
Su buluta emanet 
Yusuf kuyuya 
Mısır Yusuf’a emanet 
Hak Nebi mağaraya 
Medine Hak Nebi’ye emanet 
İbrahim ateşe 
İsmail bıçağa emanet 
Ne bıçak ne ateş ne kuyu 
Ne de mağara etmedi ihanet 
Asrın İbrahimleri sana emanet 
Arkadaş gel bir kor gibi yak sineni 
Çünkü hepsi Allah'a emanet 
İçine doğru derinleş 
Dibi görünmeyen bir kuyu ol 
Sakla Yusufları koynunda 
Yusuflar sana emanet 
Mağarada yılan olma 
Güvercin gibi vefalı 
Örümcek gibi tehlikelere perdedar ol 
Mağara gibi al Muhammedileri al yedi genci 
Al bütün bir gençliği 

Sümeyra Hak Nebi’yi evlatlarına emanet etti 
Sakın ona bir şey olursa eve dönmeyin dedi 
Donmeden emanete sahip çıkmayacaklarını anlayınca 
Vazgeçtiler eve dönmekten 
Evlerinden çıkmayanlar neyin emanetçisi acaba! .. 

Bilecik istasyonunda yaşlı ana 
Oğlunu cepheye uğurlarken 
Oğlum Babanı Dimetoka’da, dayını Şipka’da 
Ağabeyini Çanakkale’de kaybettim 
Sen benim son yongamsın 
Sen de dönmezsen ben Allah’a emanet-im diyordu 
Git sen de git 
Minareler ezansız 
Camiler Kur’ansız kalacaksa Sen de git 
Ezan, vatan, Kuran kime emanet 

Cafer-i Tayyar şehit olmuştu 
Hak Nebi geldi 
Yetimlerin başını okşadı ve ağladı 
Baş okşayan kim, gözyaşı kime emanet! 

Cephede kanlar içinde son anlarını yaşarken 
Vücudundan kanlı kurşunu çıkarıp 
Arkadaşım Memiş –Şunu al! 
Oğluma emanet et! 
Ben sağ yaşadığım müddetçe görevimi yaptım. 
Senden de bunun hakkını vermeni istiyorum dediğimi ilet. 
Mukaddes kurşun kime emanet 

Sütçü imamın iki bacımızın yaşmağını aldılar diye 
Maraş’ı kana buladığı 
Senin şuurun kime 
Yaşmak kime emanet 

Şair Hazreti Amine’ye 
-Ey Ebva’da yatan ölü 
bahçende açtı 
Dünyanın en güzel gülü- derken 
Bahçe kime gül kime emanet 
Bilaller dem tutan bülbüller nerde 
Arkadaş gül de bülbül de 
Bağ da bahçıvan da 
Ateş içindeki İbrahimler 
Kuyudaki Yusuflar 
Şu gerideki isimsiz kümbet 
Şu ilerdeki ıssız mabet 
Unutma! sakın unutma 
Hepsi. 

Sana emanet 


Şiir: Cemil Cüneyd